30/11 2007: Manngerðir I og II

I
Ég var spurður á dögunum hvaða hugmynd Íslendingar hefðu um Þjóðverja. Ég svaraði því til að hinn týpíski Þjóðverji væri fyrst og fremst stundvís og vís til að panta sér svínshöfuð með káli á veitingahúsi. Eftir stutt kynni mín af þýskri menningu - og á þetta benti ég viðmælanda mínum - hef ég komist að því að Þjóðverjar eru alls ekkert stundvísir. Síður en svo. Til dæmis hefjast kennslustundir iðulega 10 mínútum of seint, jafnvel ef gert er ráð fyrir akademísku kortéri, og þá vegna þess að prófessorarnir mæta of seint. Auk þess hef ég veitt því athygli að u.þ.b. önnur hver klukka hér í bær er rangt stillt, oft skeikar nokkrum klukkustundum til eða frá, ef þær eru ekki hreinlega stopp, líka á lestarstöðinni, sem skiptir í rauninni ekki svo miklu máli því lestirnir koma nánast undartekningarlaust of seint. Einhvern veginn ljáðist mér að minnast þessa þegar ég sat og í dag ferðbúinn í herberginu á stúdentagörðunum, tómu og tilbúnu fyrir næsta fljótfæra nema í húsnæðisleit, og beið þess að að fulltrúi frá stúdentasambandinu kæmi, tæki lyklana mína og segði mér að þar sem ég hefði uppfyllt tilgreind skilyrði til flutnings þyrfti ég aldrei að horfa inn í þessa litlu holu aftur, hvað þá að búa þar. Ég átti raunar von á Herra Zimmerman, litlum en kænum starfsmanni skrifstofu sambandsins sem ég fyrirfann í bakherbergi merktu honum og komst ekki hjá því, meðan ég karpaði um að mér fannst óeðlilegur og illa skilgreindur innheimtur kostnaður af tryggingunni minni, að dást að því hvernig hver fersentimetri á veggjunum í kring var nýttur undir lykla sem voru þess fyrir utan flokkaðir eftir á að giska flóknu en skilvirku kerfi. Mér varð nokkuð létt tuttugu mínútur yfir eitt (ég hafði fengið sérstaklega útbúið blað sent í pósti þar sem mér var gert að vera staddur í herberginu klukkan eitt, ellegar yrði ég sektaður um 20 evrur) þegar inn ganginn gekk digurvaxinn maður í samfestingi og með þykkt grásprungið yfirvaraskegg og blístraði - ítem, húsvörðurinn en ekki herra Zimmerman. Áður en ég náði að segja að ég ætti eiginlega að rukka hann, sagði hann að honum hefði ekki verið sagt að hann ætti stefnumót við mig fyrr en kona frá skrifstofunni hefði hringt í sig fimm mínútum áður og sagt sér að ég hefði hringt og að ég væri að bíða. Þar sem ég gat samsamað mig með þeirri reynslu að upplýsingum væri komið seint og illa til skila frá þessari ákveðnu skrifstofu, ákvað ég að vera kurteis og æðrulaus við manninn. Þannig kæmist ég fyrr í nýju íbúðina mína til að hella upp á.

II
Meðan ég var að þrífa ruslafötu í sturtubotninum (en upp á því hafði ég tekið í eirðarleysi mínu meðan ég beið eftir fulltrúa stúdentasambandsins) kallaði Hamuda,  palinstínskur nágranni minn, nafn mitt inn á baðaðstöðuna: Friðrik! Friðrik!, eins og eitthvað mikið bjátaði á. Hann og félagar hans voru í óða önn að gera hummus með stórri hakkavél og það hvarflaði helst að mér að óhapp henni tengt hefði átt sér stað. Svo var ekki, og eftir stutt samtal okkar á milli, sem gekk mestmegnis út á að greiða úr misskilningi sem má rekja til takmarkaðrar Þýskukunnáttu minnar, kom í ljós að hann átti von á sendingu með DHL-póstþjónustunni, og var að spyrja mig hvort ég hefði orðið þess var að slíkur póstburðarmaður hefði vitjað sín þegar hann hefði ekki verið heima. Þegar ég sagði að svo væri ekki, ekki mér af vitandi, sagði hann, sennilega ómeðvitaður um að ég væri að flytja á næstu mínútum, að ef svo bæri undir mætti ég endilega skrifa undir fyrir hann, ég segðist bara heita Azzir Mohammed. Ég spurði hann hvort hann héldi að viðkomandi aðili myndi trúa að ég héti Azzir Mohammed, endurtók hann, og naut núna fullþingi félaga síns sem var að hakka kjúklingabaunir við stofuborðið, að ég skyldi bara segjast heita Azzir Mohammed og setja sendinguna á skógrindina fyrir utan herbergið hans. Ég benti honum á að sökum aðstæðna væri ólíklegt að þessi staða kæmi upp, en að þá myndi ég ekki skorast undan. Ef ég sakna einhvers við að búa á þessu stúdentaheimili er það að hafa ekki náð að fá að prófa hummusinn hans Hamuda og að hafa ekki fengð tækifæri til að heita nafninu hans. Þá hefði ég kannski sögu til að segja.