Verk

Hef lítið bloggað að undanförnu eins og raun ber vitni. Meðan hagkerfisbrakið hefur hrunið samfara hækkandi vöruverði, viðbjóði og vonleysi í þjóðarsálinni, sem lýsir sér meðal annars í sprengingu í ránum sem framin eru með lifrarbólgusmitssprautunálum, hef ég bara verið inni að ditta að litla húskofanum mínum. Páksafríið átti rétt eins og vanalega að nýtast til ýmissa starfa, en í þetta skiptið varð það áþreifanlegra en oft áður að ég hef ætlað mér um of og þarf þess fyrir utan að fara í frí af og til rétt eins og annað fólk, einkum upp á síðkastið þegar árin virðast bara hellast yfir mig eins og þau fái borgað fyrir það (kreppuár gera nánast hvað sem er fyrir peninga). Ég er haldin því oflæti að halda að ég sé ekki drjúgur með mig að öllu jöfnu en má engu að síður til með að grobba mig af þeim afköstum að hafa málað herbergisholu í kjallaranum. Ég og sambýliskonur mínar hyggjumst innrétta herbergið sem stofu. Verkið er í sjálfu sér ekki fullkomið, einstaka strokur hefðu mátt vera úthugsaðri, en bjástrið gaf mér rosalega mikið meðan á því stóð, einhvers konar hugarró, tilfinninguna að ég væri að gera eitthvað til einhvers. Svona segja sumir listamenn stundum líka, meira að segja ég, en ég vil ekki meina að það sem ég var að gera hafi verið list. Alls ekki. Ég er iðulega vís til að lýsa því yfir að ef ég stæði ekki í þessu listarugli væri ég húsamálari. Kannski sný ég mér að því þegar allt er farið til andskotans. Það væri miklu auðveldara fyrir mig. Húsamálari veit alltaf hvar hann á að byrja og hvenær hann er búinn og ef einhver vitleysingurinn spyr hann af hverju hann geri hlutina sem hann gerir þá veit hann það líka. Ég hugsa að hann myndi ekki hafa fyrir því að svara, yrði jafnvel bara dálítið hissa.

Nú er ég búinn að mála kjallarann.

Það er nokkuð ljóst.

Það er alveg á hreinu.

Það er öruggt, öruggt mál.

Páskafríið er ekki alveg búið strax. Nokkrir dagar eftir.

Ég var að hugsa um að fara þriðju umferðina en var ekki vissi hvort það þjónaði nokkrum tilgangi.

Mér segist samt svo hugur að ég verði ekki aðgerðalaus á næstunni. Frá því að ég flutti inn hef ég alltaf fundið ný verkefni sem þarf að leysa til að það sé bara hægt að vera í íbúðinni, bara vera heima. Meira að segja þegar maður heldur að maður sé kominn langleiðina, bætist eitthvað við, maður man eftir einhverju. Það þarf að taka til í geymslunni. Ég þarf að mála dyrakarma og hurðir og kaupa rafhlöður í reykskynjarana. Verkefnalistinn lengist með hverri útstrikun og maður er sífellt eitthvað að bjástra, sífellt eitthvað fyrir stafni. Elli og dauði eru einhvers staðar neðarlega á listanum.

Athugasemdir

[Vilborg Ólafsdóttir, 23.3.2008 kl. 11:24]

Þú ert fyrirmyndarhúsfaðir. Ég vona að fyrir okkur liggi að búa saman lengi lengi lengi, helst alltaf bara. Kysstu Evu frá mér og segðu henni að vera ekki hrygg, það styttist í að ég komi heim aftur.