Málflutningur sakbornings

Nágrannakona gestgjafa minna hér í bænum Giessen í Þýskalandi, sem ég heimsæki nú eftir nokkurra mánaða aðskilnað án þess að eiga hingað neitt ákallandi erindi, hefur borið fram kvartanir vegna nærveru minnar. Hefur hún séð mig úti í garði þar sem ég hef stundum snætt morgunverð, drukkið kaffi, lesið Kafka og amerísk glanstímarit, fylgst með íbúum hússins (henni þar meðtalinni) hengja upp þvott, sem og leikið mér við skítugann og óbilgjarnann kött sem venur komur sínar að þvottasnúrunum. Ekki veit ég til þess að upptalin atriði hafi verið konunni sérstakt áhyggjuefni (enda er hvorki um saknæma hegðun að ræða né heldur áhugaverða) fyrr en skyndilega að hjólið hennar hvarf án skýringa. Vill hún setja hvarfið í beint samhengi við heimsókn mína, þ.e.a.s. að ég hafi stolið því. Hún hefur ekki haft orð á þessu við mig, enda höfum við aldrei talað saman (og dreg ég í efa að af því verði úr þessu) en þess í stað krafið gestgjafa mína svara fyrir ófyrirleitni mína. Auk þess hefur hún gefið mér kalt og stingandi augnaráð eins og til að opinbera skuld mína, birta mér ákæru ef svo mætti komast að orði. Aðgerðir hennar bera ekki það sem ætla mætti tilætlaðan árangur því ég veit fyrir víst að ég er alsaklaus af öllum ásökunum, þvæ hendur mínar af þessum þögula tilbúnaði. Sönnunarbirgðin er því öll hjá konunni og er það mín skoðun að málflutningur hennar sé veikur en ef ég sker burt allar refjar er hann svohljóðandi (frá mínum bæjardyrum sér):

Útlendingur birtist skyndilega í íbúð nágranna.

Hjól hefur horfið.

=

Útlendingur varð valdur af hvarfi hjólsins.

 Finnst mér þessi aðleisla slæm og ekki til neins nema ef vera skyldi að minna á að taka fyrirbærunum eins og þau birtast eins framarlega og það er unnt án þess að skeyta við skynjun sína ósjálfráðum hugsunum. Þannig getur illa ígrunduð túlkun á atburðum oft leitt til að lausn verður enn vandfundnari en ella, og þ.m. stuðlað að enn frekari vanlíðan. Það sem gerðist var ekki annað en þetta:

a. Útlendingur birtist í íbúð nágranna.

b. Hjól hvarf. 

Að þessu sögðu tel ég vart hyggilegt að hafa málsvörn lengri enda væri ég sennilega sjálfum mér ósamkvæmur ef ég gerði meira úr þessari atburðarás en tilefni er til. Blanda ég nú lesendum mínum ekki meira í mín málefni en hvet þá þess í stað til að nota góðra stunda, þó að það sé vitanlega undir hverjum og einum komið.